2x Guatemala

Terug op pad! Guatemala it is... en dus de 2e keer dat ik dit centraal Amerikaans land aandoe. Ik was 2 jaar geleden inderdaad al eens tot Guatemala gereisd om daar den Bout, die daar projecten loopt, te bezoeken. Een van de stops die we toen hadden gemaakt was Tikal. En toen de gids vertelde dat Tikal 2 jaar later op 21 december het grootste feest sinds zijn herondekking zou meemaken had ik iets van: waarom ook niet? 21/12/2012 is nl. het 13 Baktun feest (13 x 144,000 jaar = 5,125jaar na de start van de telling). 13.0.0.0.0. is voor de Maya de datum van de start van een nieuwe cycle, voor heel wat "believers" is dit het einde van de wereld.

Er is nl. een steen (Stela C) gevonden op een Maya site waarop staat dat de lange telling stopt (er zijn 3 kalenders). Een Duitse onderzoeker maakte daar dan van dat de wereld er ook  mee ophoudt. Maar niets is minder waar: voor de Maya's is alles cyclisch, dat wil zeggen dat er een nieuwe cycle zal beginnen, men had deze gewoon nog niet gedefinieerd.
Maar goed, richting Guatemala dus. Daar ik de laatste keer via Frankfurt was gevlogen en door een sneeuwstorm in een chaos van jewelste kwam waarbij iedereen zijn vlucht was gecancelled, nam ik nu het zekere boven het onzekere en vloog met een vluchtje direct naar Cancun. De vorige keer was het net zo, al was dat niet gepland. Dit was het enige alternatief dat ze konden vinden, dus had ik het maar aangenomen. Nu ook reisde ik van Cancun naar Guatemala af. Dat ik niet de enige ben die naar Tkal gaat, is me reeds duidelijk geworden, al zijn er bij de andere trekkers toch wat believers bij zo zie ik... we zullen zien wie er gelijk heeft.

Terug van weg geweest

Het is ondertussen al even geleden dat ik in mijn pen ben gekropen, maar op de vooravond van een nieuw tripje herinnerde ik me plots dat ik deze blog nog had.

Mijn terugkomst thuis na de wereldreis was natuurlijk even wennen, maar ik had mijn exporatiedrang nog niet bevredigd. Toen ik van mijn vorige werkgever het voorstel kreeg om naar Roemenië te gaan zag ik dat dus wel zitten. Oradea, een stadje aan de Hongaarse grens zou voor het volgende jaar mijn thuis zijn. Alhoewel, thuis... We hadden - want alleen was ik niet, ik had nl. Patricia kunnen overtuigen om mee te gaan - een dakappartement in het centrum van de stad als gezellig eilandje in de zee van communistische betonnen woonblokken. De opdracht zelf was om een fabriek, dat was verhuisd van België naar Oradea, in de gaten te houden want er waren wat onregelmatigheden gemeld. Uitdagend was het wel. Na een negatieve evaluatie van een van de medewerkers ging de bal aan het rollen: "ja, maar ik ben zo slecht nog niet, kijk maar eens naar al wat de rest doet ..." en zo ging dan toch het boekje van de hele fabriek open. In de US hadden ze eens de optelsom gemaakt: wat kost dat hier om het boeltje terug op de rails te krijgen vs. wat krijgen we er voor terug als we dat boekje terug dichtdoen en het zaakje verkopen. Na enig cijferwerk aldaar werd het dus optie 2: verkopen, en zo eindigde het Roemeense avontuur.

en dan...

Het leven is kiezen zegt men wel eens, en zo stond ook ik voor een moeilijke keuze. Reizen of de roep van mijn vriendin beantwoorden en terug naar huis keren? Ik ben ondertussen zes maand en half weg en dat betekent niet alleen reizen maar ook weg van mijn vriendin Patricia. Ze was een aantal keren langsgekomen - wat voor haar niet altijd even makkelijk was - maar wat zeker de moeite waard was voor ons beiden. Het was voor haar niet makkelijk om de voorbije maanden haar weg te vinden in het Belgenland... Daartoe neem ik de weg van de liefde, en kort ik mijn trip wat in. Dit laatste bericht wordt dan ook niet geschreven aan de watervallen van Iguazu of uit Tango-city Buenos Aires, maar uit Belsele City, Belgium.
Ja, ik ben terug in België, met een valies vol reisverhalen en een berg foto's. Mijn reis was voor me onvergetelijk, en laat je zeker even relativeren wat we hier in het Westen hebben. Het heeft ook mijn wereld verwijdt; Australië ligt achter de hoek en Azië op een boogscheut. Mijn reis bracht me inzichten die ik niet kon krijgen op school of bij werkgevers. Ik kan het iedereen aanraden, er eens op uit te trekken, niet langs de voorgekouwde, opgepoetste paadjes maar langs de weg die de lokale dorpsbewoner er neemt. Er is zo veel te zien. "Het is beter een mijl te reizen dan om duizend boeken te lezen" zei Confucius nog en dat is nu meer dan Oosterse Wijsheid.

SA - Buenos Aires and Iguazu

Zondag ochtend, Patricia komt aan in BA. 10 dagen om wat te touren in Argentinia. We willen naturlijk een beetje sfeer in tango-city opsnuiven: terrasjes aan de puerto madeira, de gezelligheid van Ricoletta - waarnaast de verschillende kunstgallerijen ook het graf van Evita Perron te vinden is. Je kan hier ook de Evita Perron toer doen: het paleis vanwaar Evita haar toespraken hield op Plaza de Mayo ("don´t cry for me Argentina" - aldus Madonna), verschillende huizen uit die tijd en dan het kerkhof op de Ricoletta.

Als je verder Zuidwaarts gaat in de stad krijg je de typisch Spaanse huizen met kleinere straatjes om dan uiteindelijk in La Boca te komen (inderdaad, de voetbalploeg van Diego Maradonna) met el caminito in San Telmo. In de straten wordt er tango gedanst en je vindt er soms hele orkestjes die hun piano tot op de stoep hebben gereden. Sierlijk en stijlvol, totdat een Braziliaans drumparade de rust wegneemt en iedereen de samba danst. Heel de stad ademt zo een toffe sfeer uit, en dan ben je nog niet uitgeweest! Het lijkt wel of hier nooit een economische crisis is geweest. Iedereen leeft nog op hetzelfde tempo als toen de stad zijn hoogdagen beleefde begin vorige eeuw (wist je dat BA een metro had voor Parijs?)




Om even de stad uit te zijn namen we de bus naar Iguazu, ´s werelds grootste waterval. De waterval op de grens met Brazilië en Paraguy is gewoonweg reusachtig:

In het totaal 257 watervallen waarvan de Devil´s throat de grootste is tonen een prachtig schouwspel zo ver het oog reikt. Als in het park loopt ben je gewoon omgeven met watervallen... Niet voor niets is de wateral genoteerd als een van de nieuwe wereldwonderen van de natuur. Het park is ook rijk aan fauna: duizenden vlinders fladderen rond en komen op je zitten terwijl je rondloopt. Kleine wasbeerachtige beertjes komen rondsnuffelen naast je op zoek naar eten. Het is echt betoverend: meer dan 400 foto´s van de watervallen alleen al.

Argentinia is echt veelzijdig, en zeker een bestemming voor een van mijn volgende reizen.

SA - Santiago naar Buenos Aires

In Santiago aangekomen... De stad is gewoonweg Europa. Je hebt niet het gevoel dat je in Zuid Amerika bent. Het zou een Madrid of Barcelona kunnen zijn. Chile is niet voor niets het eerste First world (ipv 3de wereldland) land van Zuid Amerika. Booming Industry, een bloeiende metropool, iedereen mee met de laatste trends en mode... Het is niet het Zuid-Amerika dat ik laatst zag (dat is in een vorige reis) in Peru of Bolivia.
Ik doe een tour de ville en bezoek de verschillende musea hier aanwezig. De copa de Ameria (Zuid Amerikaanse Champions League) is volop aan de gang dus de straten lopen leeg vanzodra ier een voetbalmatch wordt gespeeld. Ik, de voetballeek, word meegezogen in de hype. Chile-Urugay (0-0) maar dat niet zonder gebulder en getier, Chili gaat door, feest!

Patricia wacht me op in Buenos Aires, dus ik vertrek na enkele dagen Chili al naar mijn Argetinia. Daar de reis meer dan 26 uur is wil ik een tussenstop maken in Mendoza, om kennis te maken met de wijn van Argentinia. Een tour de Bedegas brengt me langs de verschillende wijnhuizen waar ik kan proeven van de shyrah, Cabernet Souvignon en Malbec, de lokale druifsoorten. Ik doe de tour met de fiets, en ik kan je verzekeren dat dit na een paar bodegas niet zo vlot gaat als in het begin, maar ik haal het eind. Mijn favoriet is nog steeds Lamarke, een franse wijnboer...

Een Bus-cama - letterlijk een bed bus - verder sta ik eindelijk in de zuid amerikaanse lichtstad buenos Aires. Eens een van de meest welvarende steden in de wereld (de stad had een metro netwerk voor Parijs), nu genoemd in een zucht met de andere zuid amerikaanse steden, maar de spirit continues. Economische val van de Arg. Pesos of niet, this city rocks, and that is what I'm about to discover...

Paaseiland

Het spreekt een beetje tot de verbeelding, het paaseiland. Het meest afgelegen plekje op de wereld. Niets in de buurt voor 2700km in de omtrek. Een eiland vol rare gezichten...

Het verhaal achter de beelden: Een boot Polynesiërs strande hier op het eiland, dat toen dichtbegroeid moet zijn geweest, en settelde zich in veschillende clans verspreid op dit kleine eiland. Ze vereerden hun voorouders, ze hadden nl. alles aan hen te danken. Dit deden ze door beelden te maken van hen. De verschillende klans tegen elkaar op, steeds groter en groter. Het maken van de beelden echter, consumeerde zoveel van de natuurlijke rijkdommen (men had zoveel hout nodig om de enorme stenen hoofden tot op het altaar te krijgen), dat men niet voldoende voedselopbrengsten had van het land. Dit op zijn beurt zorgde ervoor dat men zich volledig op het bouwen van de beelden stortte, om de voorouders te smeken voor meer eten. Werkte natuurlijk niet... Met als gevolg een grote hongersnood, alle bomen gekapt en niet eens de mogelijkheid om weg te varen met een boot (geen hout). Grote paniek tot gevolg: men keerde zich tegen de voorouders (de meeste beeldenwerden vernietigd) en een terugkeer naar kanibalisme. De bevolking ging van 9000 naar een schamele 111.

Meneer Cactus: "Spelende vrouw, wat heb je nu geleerd?"

Nieuw Zeeland - North Island

Dus nog in Wellington geraakt, NZ's hoofdstad. Een gezellig sfeertje moet ik zeggen, het was net St. Patricks day dus iedereen in het groen en feesten. In Wellington heb je het nationaal museam Te Papa, waarin ondermeer wat meer te vinden is over de Maouri cultuur. In het zuideiland had ik er nog niets van meegekregen, dus vond ik het de moeite waard er eens een kijkje te nemen. Na mijn museumbezoek even uitblazen aan de waterkant, het is echt wel een gezellige stad. Ik had niet enkel een interview met NDND, maar de national radio kwam me ook interviewen over hoe men meer Ozzies kon aantrekken, men dacht vast dat ik van Australie was.

Van Wellington Noordwaarts naar het Tangariro National Park. Hier staat Mt Doom van de film the lord of the rings. Een perfect conische vulkaan. Dat is voor mij voldoende voor een beklimming. Ik heb hem echter in twee keer moeten doen. De eerste dag zat ik vast in een storm en moest ik terugkeren, maar tweede poging in prachtig weer bracht me bij de rode krater! Het hele noordeiland heeft wel iets vulcanisch. De verschillende meren zijn gevormd door kraters, je hebt aan het Taupo meer "the craters of the moon"(een fumaroles veld) en lekker warmwaterbronnen, waarin ik even uitblaas na mijn beklimming.

Van het vulkanisch park ga ik naar de Waitomo caves. De grotten zijn bekend om hun glowworms, en dat op zich is al een bezoekje waard. Rappellen in de grot en dan de glowworms aanschouwen die oplichten als een heuse sterrrenhemel.

Na een korte tussenstop op in het gezellige Baglan kom ik aan in Auckland, de grootste stad in NZ. In Auckland slijt ik mijn laastste dagen kiwitijd. Ik verkoop hier mijn wagen (ik had er hem gekocht om de kosten wat te drukken - het oorspronkelijke plan was winst te maken, maar de crisis strooide hier roet in het eten, maar ik heb nog steeds gewonnen) en verken de stad en beetje. Ironisch genoeg is deze stad opgetrokken in een heel vulkanisch veld. De verschillende heuvels zijn niet minder dan vulkanische conen. Non-actief? Voor het moment wel, maar om de 5000 jaar komt het tot een uitbarsting... Een vulkaansimulator in het Auckland museum probeert te illustreren hoe dit er uitziet en ik kan zeggen dat het weinig goedsbelovend is. Maar indrukwekkend is het wel... vanop een afstand.