2x Guatemala

Terug op pad! Guatemala it is... en dus de 2e keer dat ik dit centraal Amerikaans land aandoe. Ik was 2 jaar geleden inderdaad al eens tot Guatemala gereisd om daar den Bout, die daar projecten loopt, te bezoeken. Een van de stops die we toen hadden gemaakt was Tikal. En toen de gids vertelde dat Tikal 2 jaar later op 21 december het grootste feest sinds zijn herondekking zou meemaken had ik iets van: waarom ook niet? 21/12/2012 is nl. het 13 Baktun feest (13 x 144,000 jaar = 5,125jaar na de start van de telling). 13.0.0.0.0. is voor de Maya de datum van de start van een nieuwe cycle, voor heel wat "believers" is dit het einde van de wereld.

Er is nl. een steen (Stela C) gevonden op een Maya site waarop staat dat de lange telling stopt (er zijn 3 kalenders). Een Duitse onderzoeker maakte daar dan van dat de wereld er ook  mee ophoudt. Maar niets is minder waar: voor de Maya's is alles cyclisch, dat wil zeggen dat er een nieuwe cycle zal beginnen, men had deze gewoon nog niet gedefinieerd.
Maar goed, richting Guatemala dus. Daar ik de laatste keer via Frankfurt was gevlogen en door een sneeuwstorm in een chaos van jewelste kwam waarbij iedereen zijn vlucht was gecancelled, nam ik nu het zekere boven het onzekere en vloog met een vluchtje direct naar Cancun. De vorige keer was het net zo, al was dat niet gepland. Dit was het enige alternatief dat ze konden vinden, dus had ik het maar aangenomen. Nu ook reisde ik van Cancun naar Guatemala af. Dat ik niet de enige ben die naar Tkal gaat, is me reeds duidelijk geworden, al zijn er bij de andere trekkers toch wat believers bij zo zie ik... we zullen zien wie er gelijk heeft.

Terug van weg geweest

Het is ondertussen al even geleden dat ik in mijn pen ben gekropen, maar op de vooravond van een nieuw tripje herinnerde ik me plots dat ik deze blog nog had.

Mijn terugkomst thuis na de wereldreis was natuurlijk even wennen, maar ik had mijn exporatiedrang nog niet bevredigd. Toen ik van mijn vorige werkgever het voorstel kreeg om naar Roemenië te gaan zag ik dat dus wel zitten. Oradea, een stadje aan de Hongaarse grens zou voor het volgende jaar mijn thuis zijn. Alhoewel, thuis... We hadden - want alleen was ik niet, ik had nl. Patricia kunnen overtuigen om mee te gaan - een dakappartement in het centrum van de stad als gezellig eilandje in de zee van communistische betonnen woonblokken. De opdracht zelf was om een fabriek, dat was verhuisd van België naar Oradea, in de gaten te houden want er waren wat onregelmatigheden gemeld. Uitdagend was het wel. Na een negatieve evaluatie van een van de medewerkers ging de bal aan het rollen: "ja, maar ik ben zo slecht nog niet, kijk maar eens naar al wat de rest doet ..." en zo ging dan toch het boekje van de hele fabriek open. In de US hadden ze eens de optelsom gemaakt: wat kost dat hier om het boeltje terug op de rails te krijgen vs. wat krijgen we er voor terug als we dat boekje terug dichtdoen en het zaakje verkopen. Na enig cijferwerk aldaar werd het dus optie 2: verkopen, en zo eindigde het Roemeense avontuur.