Paaseiland

Het spreekt een beetje tot de verbeelding, het paaseiland. Het meest afgelegen plekje op de wereld. Niets in de buurt voor 2700km in de omtrek. Een eiland vol rare gezichten...

Het verhaal achter de beelden: Een boot Polynesiërs strande hier op het eiland, dat toen dichtbegroeid moet zijn geweest, en settelde zich in veschillende clans verspreid op dit kleine eiland. Ze vereerden hun voorouders, ze hadden nl. alles aan hen te danken. Dit deden ze door beelden te maken van hen. De verschillende klans tegen elkaar op, steeds groter en groter. Het maken van de beelden echter, consumeerde zoveel van de natuurlijke rijkdommen (men had zoveel hout nodig om de enorme stenen hoofden tot op het altaar te krijgen), dat men niet voldoende voedselopbrengsten had van het land. Dit op zijn beurt zorgde ervoor dat men zich volledig op het bouwen van de beelden stortte, om de voorouders te smeken voor meer eten. Werkte natuurlijk niet... Met als gevolg een grote hongersnood, alle bomen gekapt en niet eens de mogelijkheid om weg te varen met een boot (geen hout). Grote paniek tot gevolg: men keerde zich tegen de voorouders (de meeste beeldenwerden vernietigd) en een terugkeer naar kanibalisme. De bevolking ging van 9000 naar een schamele 111.

Meneer Cactus: "Spelende vrouw, wat heb je nu geleerd?"

Nieuw Zeeland - North Island

Dus nog in Wellington geraakt, NZ's hoofdstad. Een gezellig sfeertje moet ik zeggen, het was net St. Patricks day dus iedereen in het groen en feesten. In Wellington heb je het nationaal museam Te Papa, waarin ondermeer wat meer te vinden is over de Maouri cultuur. In het zuideiland had ik er nog niets van meegekregen, dus vond ik het de moeite waard er eens een kijkje te nemen. Na mijn museumbezoek even uitblazen aan de waterkant, het is echt wel een gezellige stad. Ik had niet enkel een interview met NDND, maar de national radio kwam me ook interviewen over hoe men meer Ozzies kon aantrekken, men dacht vast dat ik van Australie was.

Van Wellington Noordwaarts naar het Tangariro National Park. Hier staat Mt Doom van de film the lord of the rings. Een perfect conische vulkaan. Dat is voor mij voldoende voor een beklimming. Ik heb hem echter in twee keer moeten doen. De eerste dag zat ik vast in een storm en moest ik terugkeren, maar tweede poging in prachtig weer bracht me bij de rode krater! Het hele noordeiland heeft wel iets vulcanisch. De verschillende meren zijn gevormd door kraters, je hebt aan het Taupo meer "the craters of the moon"(een fumaroles veld) en lekker warmwaterbronnen, waarin ik even uitblaas na mijn beklimming.

Van het vulkanisch park ga ik naar de Waitomo caves. De grotten zijn bekend om hun glowworms, en dat op zich is al een bezoekje waard. Rappellen in de grot en dan de glowworms aanschouwen die oplichten als een heuse sterrrenhemel.

Na een korte tussenstop op in het gezellige Baglan kom ik aan in Auckland, de grootste stad in NZ. In Auckland slijt ik mijn laastste dagen kiwitijd. Ik verkoop hier mijn wagen (ik had er hem gekocht om de kosten wat te drukken - het oorspronkelijke plan was winst te maken, maar de crisis strooide hier roet in het eten, maar ik heb nog steeds gewonnen) en verken de stad en beetje. Ironisch genoeg is deze stad opgetrokken in een heel vulkanisch veld. De verschillende heuvels zijn niet minder dan vulkanische conen. Non-actief? Voor het moment wel, maar om de 5000 jaar komt het tot een uitbarsting... Een vulkaansimulator in het Auckland museum probeert te illustreren hoe dit er uitziet en ik kan zeggen dat het weinig goedsbelovend is. Maar indrukwekkend is het wel... vanop een afstand.

Nieuw Zeeland - South Island (3)

Terug in Christchurch. Val weer binnen bij Pieter om even uit te blazen. Met Shouna (Pieter's vriendin = kiwi) brainstorm ik de komende dagen over wat boom-opties. Mijn eerste vraag toen ik hier aankwam was nl. waar zijn al die bomen naar toe? Wie weet komt het ooit nog tot een ngo?

Een paar daagjes rust had me goed gedaan, het weer was ook wat verbeterd en ik terug op pad. Verder naar het Noorden langs de Oost-Kust. Rotorua intrigeerde me daar verschillende mensen al met hun foto's waren komen tonen waarop duikende walvissen, orkas en een groep dolfijnen stond. Ik wou ook zo'n foto. Een prachtige baan langs de kust bracht me al in contact met de groep dolfijnen die vrij dichtbij zwommen en sprongen. Minder goed nieuws in Rotorua was dat de boottochten gecancelled waren omdat de walvissen te veraf waren. Jammer. Maar verschillende zeehondcolonies langs de weg fleurden me op. Kleine dartelende zeehondjes die er spelen, leuk zicht.
Ik rij verder Noordwaarts naar het Abel Tasman Park. Hier heeft Abel Tasman, de Nederlandse ontdekkingsvaarder voor het eerst Nieuw Zeeland aangedaan, maar is hier na een kleine encounter met de Maouri snel weer vertrokken (hij hoorde hun strijdhoorn en dacht dat het een welkomstdeuntje was en antwoorde op de klaroen wat voor de Maouri zoveel betekende als oorlog). Het park heeft goudgele stranden en dichtbegroeide heuvelruggen. Ik trek er met een kayak langs. Dit is niet altijd even makkelijk daar de golven dikwijls over de kayak heenspoelen.
Ik kampeer weer in een afgelegen plaatsje, maar kan geen oog dicthdoen door de verschillende possums die tegen elkaar op staan te roepen.
Na mijn Tasmaans avontuurtje doe ik de Queen Charlotte Sounds aan voor een lazy Sunday. De Sounds hebben iets weg van Denemarken zoals mijn vader al verschillende keren opmerkte. Uit de Sounds vertrekt ook de Ferry boot naar Wellington. Auto onderin het ruim en dan op het zondek van het uitzicht genieten (het was even stress in de octhend toen bleek dat ik de verkeerde ferry had geboekt: Wellington - Picton in plaats van andersom, maar het kwam allemaal nog goed).
In de tussentijd had ik een interview met No Drugs No Dope, wie zin heeft kan het nalezen:

Nieuw Zeeland - South Island (2)

Na Mt. Cook reisde ik naar het zuiden af. Maar voordat ik echt de baan opging moest ik toch nog even een zweefvlucht gehad hebben. Na vele jaren in het Belgisch luchtruim te hebben geploeterd wou ik nu toch eens in de bergen mijn zweefvliegkunsten uitproberen. Naast thermiekvliegen op een heuvelflank kan je hier in de "wave" proberen geraken, dat is de wind die zich opbouwt achter een bergrug en die je tot op zeer grote hoogte kan brengen.

Na mijn vliegtochtje rij ik verder Zuidwaarts, tot in Te Anau - Fiordland van Nieuw Zeeland. Ik ga hier de Routeburn track lopen, een track dat me door drie soorten landschap brengt: mossig woud, bergland en droog woud. Begeleid door de vele vogeltjes onderweg loop ik het traject in 3 dagen af en kom zo langs enkele prachtige views.

Na de treck (ze noemen dat hier tramping) zak ik verder af naar Milford Sound, een fiord met een paar prachtige watervallen. De fiord staat momenteel in de ranglijst om opgenomen te worden als werelderfgoed. Normaal gezien zou ik een kayaktocht maken, maar doordat de wind zodanig sterk was is het last-minute een boottochtje geworden. Misschien beter zo, het water is me iets te koud om te zwemmen indien ik zou kapseizen. In de fiord waren ook vele zeehonden aan het zonnen. De wind zorgde op zijn beurt voor enkele spectaculaire watervallen: de watervallen werden omhooggeblazen en raakten nooit de grond.

De weg naar Milford Sound is al een bezienswaardigheid op zich. Ik denk dan ook dat ik mijn mooiste kampeersite gevonden heb ooit, lake Gunn; tentje opgezet in het moswoud en dat met uitzicht op het meer, bergen in spiegelbeeld - prachtig

Na Milford gaat het weer Noordwaards. Langs Wanaka door de Haast Pas naar de Westkust. Daar zijn nl. 2 reusachtige gletshers die mijn bezoek waard zijn: de Fox en Franz Jozef Glaciers. Het meest opmerkelijke bij de gletsjers zijn de bordjes die aanduiden waar de gletsjer was in 1750, in 1935 en dan nu... het gaat steeds sneller. Bij de Frans Jozef gletsjer tracht ik tot bij de ijsmuur zelf te komen, en dat levert me enkele toffe kiekjes op en twee bevroren handjes.

Maar mijn weg gaat natuurlijk door. Voordat ik terug Pieter ga bezoeken rij ik door Arthur's pass (genoemd naar Arthur, die destijds door de Maouri was ontvoerd en dat was dan ook de eerste keer dat een blanke doorhad dat er een weg was van Oost naar West doorheen de bergenmuur) om wat te boulderen bij de Castle hills, een krijtsteenrots die op beeldhouwwerken van de Maouri lijken in plaats van op een creatie van de natuur. Nieuw Zeeland bevalt me echt wel, het is zoals doorheen een reusachtig themapark te rijden waar je beslist welke site of attractie je gaat doen - even langs de infostand en dan weer op pad.

Nieuw Zeeland - intermezzo

Nieuw zeeland is voor velen nog steeds onbekend terein. Daarom even een kort intermezzo. De Hollanders gaven het zeker de naam, maar ze waren zeker niet de eersten hier. De Polynesiers waren hier veel voor hen, en bleven hier na hun ontdekking om zo de native NZ's te worden.

Lang voor de Mauri moet Nieuw Zeeland een vogel paradijs geweest zijn. Geen enkel zoogdier (buiten walvis of flipper) maakte het tot hier. Je had dan ook vogels hier vele malen groter als de stuisvogels (Moas), vliegen konden ze niet, dat was immers niet nodig doordat ze niet werden bejaagd (buiten enkele arends na, tevens vele malen groter dan wat we nu kennen).

En toen kwam de Mauri. Het was voor hen een feestmaal hier: vele Moas werden hier neergespeerd tot er geen enkele overbleef. Ze brachten ook een rat mee, maar dat was dan ook het enige zoogdier dat hier huisde.

Toen vele jaren later de Europese ontdekkingsvaarders hier langskwamen was NZ nog steeds het vogelparadijs. Maar de Mauri moesten plaatsmaken voor de blanke boeren, en dat ging niet zonder slag of stoot; de Mauri is een krijgervolk en dat hebben de eerste settlers geweten. Maar zoals bij de meeste veroveringen zijn het de microben die het werk doen, ook hier, en bovendien werd een hele musket oorlog uitgevochten tussen de stammen onderling (de Europeanen introduceerden musketten bij de stammen die ze gebruikten om oude rekeningen te vereffenen... een genocide als gevolg, die zich als een golf van Noord naar Zuid over het eiland bewoog) . De Europeanen brachten ook een heel resum zoogdieren mee, waaronder enkele die nu een plaag zijn (konijnen, wezels, marmotten en de possum kat uit Australie). Gevolg: groot probleem voor de fauna en flora die helemaal niet afgestemt zijn op predators. En dat is te zien in de vogelpopulatie. Nu worden grote campagnes opgezet tegen wezels, marmotten en possums daar zij de eieren en vogels opeten. Je ziet, het kan ook verkeren in het paradijs. Maar laat ik toch over een ding duidelijk zijn, het land is echt zo verbazend mooi als de thema shots in de films die hier werden gedraaid!

Nieuw Zeeland - South Island

Nieuw Zeeland, land van The Lord of the Rings, gekend om zijn prachtige natuur. Mijn reis doorheen het land zal me dan ook voornamelijk langs natuur brengen. De steden zijn vrij jong. Vanuit de vlieger heeft het meer iets weg van suburbia. Je hebt er wijk naast wijk gebouwd, iedereen met een klein tuintje en alles in het nette, karakterloze vierkante stratenpatroon.
Ik kom aan te Christchurch, waar ik afspraak heb met Pieter, een oude Delftgenoot die hier verzeild is geraakt. Maar lang blijf ik er niet. Er is te veel om te ontdekken om in Christchurch te blijven. Met een auto rij ik eerst naar Akaroa, aan de rand van wat duizend jaar geleden een vulkaan moet zijn geweest, om dan mijn echte expeditie te beginnen verder zuidwaarts.
Van het turquoise Lake Takepo naar Queenstown, wereldhoofdstad voor extreme sports. En toen ik voorbij een brug reed vanwaar men bunji sprongen maakte, kon ik het niet laten... mijn eerste bunji jump was een feit. Het moment van adrenaline is niet zozeer het vallen, wel de seconde dat je op het springplankje staat en naar beneden kijkt en je je realiseert dat het wel heel diep is... Maar er is geen weg terug (jumps are not refundable), je wordt rustig begeleid en 3,2,1 go! Vrije val, tot je net met je vingertoppen het water aanraakt.
Van Queenstown rij ik naar Mt Cook. Het is een beetje op mijn stappen terugkeren, maar ik heb afgesproken met Pieter om wat te gaan trekken naast de gletchers. We waren eerst van plan de Ball pass te doen, maar die bleek zelfs zo gevaarlijk te zijn dat de overheid ze heeft gesloten, dus hielden we het op wat dagtochtjes in de gietende regen. Ook leuk natuurlijk. Je hebt hier verschillende gletchers die in de valei uitmonden. De Hooker Glacier, de Tasman Glacier, de Ball Glacier,... De Tasman glacier is zelfs de grootste van de wereld, maar ook deze is in een sneltempo aan het wegsmelten. Verschillende brokken ijs drijven in het meertje dat zich heeft gevormd voor de gletsher. Paaltjes duiden aan waar het niveau tien jaar geleden was, ...
Na onze doorweekte excurties nabij Mt Cook zakken we af naar Twizel, lager gelegen in de vallei. En waarempel: zon! Als we de volgende dag belissen om een zwem te doen in het meer gebeurt wel iets heel onverwacht. Een Kiwi (Nieuw-Zeelander) stopt om wat te vissen en vraagt ons of we een tochtje willen maken met zijn boot. We zeggen natuurlijk geen nee. Bleek de boot niet zomaar een bootje, maar een jetboat, en de man in kwestie een van de beste jetboat piloten. Hadden we daar even de rit van ons leven. De man stuurde de boot behendig dicht tegen de kant aan om dan full throttle het stuur om te gooien... Pfff en dan zeggen dat er mensen voor dit betalen.