Het is ondertussen al even geleden dat ik in mijn pen ben gekropen, maar op de vooravond van een nieuw tripje herinnerde ik me plots dat ik deze blog nog had.
Mijn terugkomst thuis na de wereldreis was natuurlijk even wennen, maar ik had mijn exporatiedrang nog niet bevredigd. Toen ik van mijn vorige werkgever het voorstel kreeg om naar Roemenië te gaan zag ik dat dus wel zitten. Oradea, een stadje aan de Hongaarse grens zou voor het volgende jaar mijn thuis zijn. Alhoewel, thuis... We hadden - want alleen was ik niet, ik had nl. Patricia kunnen overtuigen om mee te gaan - een dakappartement in het centrum van de stad als gezellig eilandje in de zee van communistische betonnen woonblokken. De opdracht zelf was om een fabriek, dat was verhuisd van België naar Oradea, in de gaten te houden want er waren wat onregelmatigheden gemeld. Uitdagend was het wel. Na een negatieve evaluatie van een van de medewerkers ging de bal aan het rollen: "ja, maar ik ben zo slecht nog niet, kijk maar eens naar al wat de rest doet ..." en zo ging dan toch het boekje van de hele fabriek open. In de US hadden ze eens de optelsom gemaakt: wat kost dat hier om het boeltje terug op de rails te krijgen vs. wat krijgen we er voor terug als we dat boekje terug dichtdoen en het zaakje verkopen. Na enig cijferwerk aldaar werd het dus optie 2: verkopen, en zo eindigde het Roemeense avontuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Heb je een reactie op ons berichtje?
Laat gerust iets na - we lezen het onderweg wel!