Thailand - Tsunami hazard zone

Een aantal jaren geleden rolde een golf zowaar even over de Indische oceaan met in haar zog een spoor van vernieling, een filmpje :




Die sporen moesten toch even nader onderzocht worden. We trokken dus naar Phuket met de nachtbus, een vreemde historie: we hadden een slaapbus geregeld zodanig dat we onder de rit konden uitslapen om fris en monter de volgende ochtend onze oogjes te openen in Phuket. Fout gedacht. Ergens om 4 uur 's ochtends worden we bruut gewekt en slaapdronken uit de bus gezet. De bagage lag al uit de bus. Vanzodra de laatste uit de bus stapt stuift deze er volle vaart mee weg. Verbouwereerd blijven we achter, samen met een groepje toeristen. Iemand ontdekt een jas in zijn rugzak die er vreemd is. Bleek van een andere backpacker te zijn. Nog allerlei spullen lijken van zak te zijn gewisseld. Ik check mijn bagage na, alles intact. Gelukkig had ik het net er over gespannen en had de vlijtige thai in het bagageruim niet de kans er iets uit of in te steken. Vreemde affaire. We worden in kleinere busjes gezet en gaan met een andere bus door. Na een reisje van 18h uiteindelijk Phuket. Phuket... jaja het meest toeristische oord van Thailand. Ik ben een beetje allergisch voor massa toerisme, dus kiezen we op het eiland een ietwat rustigere plaats uit - Ao Katon. Twee mooie stranden spreiden zich uit. Het zand nog steeds prachtig wit. Een verkennende snorkeltocht toont opvallend veel kapotte stukken koraal, maar het levende koraal heeft weining aan schoonheid moeten inboeten... en de halve cast van Finding Nemo is nog steeds te zien. Geweldig.

's Avonds gaan we naar Patton op een gehuurde scooter, het beruchte nachtleven op Phuket moet toch even nader onderzocht worden. En ja hoor, zatte Engels drinken zich lam en op elke hoek van de straat klinkt het "Pussy Ping Pong sir?". Gierige backpackers als we zijn kopen we een pint in de supermarkt en kijken we het even aan.

Ik zit met een ietwat krapper tijdschema (Patricia land 8/11 in Bangkok, dus ik moet er zijn) en blijf dus niet te lang in Phuket. Ik vertrek richting Koh Phi Phi, een van de zwaarst getroffen eilanden, Olivier blijft achter om te feesten. Phi Phi eiland is een prachtig stukje eiland waar een smalle landtong twee begroeide rotsformaties verbind. De tsunami had alles op de landtong weggevaagd, maar daar was niet veel van te zien. Heel het eiland was volgebouwd.

De regering had na de Tsunami getracht een ecologisch eiland op te bouwen. Een verse start liet dit toe. Jammer genoeg was de Thai iets te vlijtig in de wederopbouw en stond de helft al terug recht voordat ook maar een plan kon uitgevouwd worden.

Jammer, Phi Phi is goed op weg Phuket in te halen als toeristische trekplijster, hetgeen ik net wou vermijden. Ik spendeer er een nachtje en ga wat snorkelen in het koraalrif. Tenminste is dit nog niet aangetast. 's Namidags neem ik de boot verder door naar Krabi, vanwaar de bus me naar Bangkok zal brengen. Maar dit pas nadat ik de fameuze Raylay beach heb gezien. Volledig omringd door een rotsmuur is het eiland bekend onder rotsklimmers. De moeite waard om te onderzoeken. De nachtbus brengt me morgen naar Bangkok... als het deze keer maar goed gaat.