India - Kolkata & Sunderban

Terug naar India. Onze vlucht naar Bangkok vertrekt uit Kolkata (Calcutta) dus we moeten maken dat we er op tijd zijn. We hadden berekend dat een reis overland ons meer dan drie dagen zou kosten: bus, trein en alle problemen van dien. We hadden daarom besloten een kort vluchtje te nemen van Kathmandu naar Kolkata.

Het vliegen op zich was al een avontuur. We vlogen met air India, dus het was allemaal geregeld door Indiërs - brilliant. Er vertrokken maar twee vliegtuigen: eentje naar Delhi en eentje naar Kolkata. Iedereen aan het wachten in de wachtzaal. Na een tijdje roept men af dat de reizigers naar Delhi zich naar de deur kunnen begeven. Een keurige rij wordt gevormd, maar er komt geen beweging in. Door de luidspreker galmt opeens dat de mensen met een ticket naar Kolkata zich naar de deur moeten begeven (jaja, dezelfde deur). De file wordt wat langer. - Nu komt het. Blijkbaar zijn de officials er nog niet helemaal uit wie er nu eerst moet. Eentje neemt het heft in handen en roept voor iedereen dat de mensen van Kolkata eerst moeten. Komplete chaos. Iedereen drumt naar de deur. Wordt weer geroepen dat de vlucht van Delhi eerst is... ambiance.

Goed, toch door de deur geraakt staan we klaar op het tarmac om het vliegtuig in te stappen. Of dat dachten we toch. Eerst nog eens een grondige check van de handbagage. Check 3 was dit dan. Na een uurtje schilderen voor de vlieger toch opgestegen en zoals je kan zien, veilig geland.



Kolkata - stad van ons moeder Theresa. Een vrij nieuwe stad, daar hebben de Engelsen de hand in gehad. Ze hebben er gewoon eentje van scratch gebouwd. Het was dus net iets (maar niet veel) keuriger dan in Delhi, en we vonden al snel een kamertje in het cockroach palace hotel. Genoeg van dit smerige Indië. Na een kort bezoekje aan de stad vertrekken we naar het grootste mangrovewoud ter wereld: Sunderban.

Territorium van de Bengaalse koningstijger en misschien het laatste ongerepte stukje land in India. De tocht naar het park is al een avontuur op zich. We vertrekken met een gids - die ons verzekerde dat we niet meer dan een T-shirt nodig hadden- met de trein richting park. Ondertussen begint het te gieten, een halve moesson valt neer. Na de gare-terminus van de trein moeten we te voet verder en komen we aan een eerste waterloop. Door het lage tij kunnen we niet met bootjes over - te voet dan maar. We waren toch al doornat door de regen, dus het maakte niet veel meer uit. Aan de andere oever gekomen een uurtje met een motor rickshaw weer aan een watertje gekomen. Nog natter dan voorheen kunnen we deze keer wel een boot op. Hup watertje over. Het begint te waaien, dus het is ijzig koud. De andere over. We zetten onze doorweekt de trip door op een fietsrickshaw. Totaal doorweekt en verkleumd komen we aan op onze slaapplaats. Ongelooflijk hoe het warme maal smaakte.

De volgende dag was het gelukkig gestopt met regenen en vertrokken we met een pot pot boot (luid genoeg elk dier in het hele gebied van onze komst te verwittigen) de mangrove in, op zoek naar een tijger. De dag voor onze aankomst had men net nog eentje gevangen, niet veel verder dan onze lodge. De tijgers zwemmen geregeld wel eens een kanaaltje over om zich te goed te doen aan een koetje of soms een mens, als hij in de weg staat.
Maar voor ons dus niets van dat. Monitors, kleine aligators, schilpadden en wat apen.... maar koning tijger liet zich niet zien.

Na een dagje pot-pot op het water en ergens in alle stilte te liggen wachten op een dorstige tijger vertrekken we weer richting Kolkata. Het was een vermoeiend tripje, en hoewel we geen tijger te zien kregen, zeker de moeite waard.