Nieuw Zeeland - South Island (2)

Na Mt. Cook reisde ik naar het zuiden af. Maar voordat ik echt de baan opging moest ik toch nog even een zweefvlucht gehad hebben. Na vele jaren in het Belgisch luchtruim te hebben geploeterd wou ik nu toch eens in de bergen mijn zweefvliegkunsten uitproberen. Naast thermiekvliegen op een heuvelflank kan je hier in de "wave" proberen geraken, dat is de wind die zich opbouwt achter een bergrug en die je tot op zeer grote hoogte kan brengen.

Na mijn vliegtochtje rij ik verder Zuidwaarts, tot in Te Anau - Fiordland van Nieuw Zeeland. Ik ga hier de Routeburn track lopen, een track dat me door drie soorten landschap brengt: mossig woud, bergland en droog woud. Begeleid door de vele vogeltjes onderweg loop ik het traject in 3 dagen af en kom zo langs enkele prachtige views.

Na de treck (ze noemen dat hier tramping) zak ik verder af naar Milford Sound, een fiord met een paar prachtige watervallen. De fiord staat momenteel in de ranglijst om opgenomen te worden als werelderfgoed. Normaal gezien zou ik een kayaktocht maken, maar doordat de wind zodanig sterk was is het last-minute een boottochtje geworden. Misschien beter zo, het water is me iets te koud om te zwemmen indien ik zou kapseizen. In de fiord waren ook vele zeehonden aan het zonnen. De wind zorgde op zijn beurt voor enkele spectaculaire watervallen: de watervallen werden omhooggeblazen en raakten nooit de grond.

De weg naar Milford Sound is al een bezienswaardigheid op zich. Ik denk dan ook dat ik mijn mooiste kampeersite gevonden heb ooit, lake Gunn; tentje opgezet in het moswoud en dat met uitzicht op het meer, bergen in spiegelbeeld - prachtig

Na Milford gaat het weer Noordwaards. Langs Wanaka door de Haast Pas naar de Westkust. Daar zijn nl. 2 reusachtige gletshers die mijn bezoek waard zijn: de Fox en Franz Jozef Glaciers. Het meest opmerkelijke bij de gletsjers zijn de bordjes die aanduiden waar de gletsjer was in 1750, in 1935 en dan nu... het gaat steeds sneller. Bij de Frans Jozef gletsjer tracht ik tot bij de ijsmuur zelf te komen, en dat levert me enkele toffe kiekjes op en twee bevroren handjes.

Maar mijn weg gaat natuurlijk door. Voordat ik terug Pieter ga bezoeken rij ik door Arthur's pass (genoemd naar Arthur, die destijds door de Maouri was ontvoerd en dat was dan ook de eerste keer dat een blanke doorhad dat er een weg was van Oost naar West doorheen de bergenmuur) om wat te boulderen bij de Castle hills, een krijtsteenrots die op beeldhouwwerken van de Maouri lijken in plaats van op een creatie van de natuur. Nieuw Zeeland bevalt me echt wel, het is zoals doorheen een reusachtig themapark te rijden waar je beslist welke site of attractie je gaat doen - even langs de infostand en dan weer op pad.