Van Darwin neem ik de legendarische Ghan trein. De treinlijn verbindt Adelaide met Darwin, ik stap af in het midden van Australie: Alice springs. Midden in de woestijn een kleine oase maar toch nog ongeloofelijk heet.
Ik vertrek van daar op safari dieper to way outback. In een 4x4 truck rijd ik samen met een groepje andere avonturiers naar Uluru. Het is een f
link stuk rijden dus het neemt het grootste deel van de dag in beslag. Onderweg een paar tussenstops, eentje ervan in een camel farm. Camels in Australia? Jawel, de eerste ontdekkingreizigers hadden een heel deel meegebracht omdat paarden de droogte van de woestijn niet konden doorstaan, kamelen wel (vandaar het logo van de Ghan trein: een ruiter op een kameel, daar zij de enigen waren die de woestijn door konden). En dan nog wel zo goed dat in het centrum van Australia horden wilde kamelen rondlopen. Enkele van de kamelen zijn nog te vinden in farms, lekker voor het vlees...
Maar goed, na de stop in de farm gaat onze toch door. Uit het raam turend is zo ver je kan zien vlakte. Echter ,deze tijd van het jaar is deze niet zo dor als men normaal gewend is: na vijf jaar droogte heeft overvloedige regenval het typische rode landschap omgetoverd in een groene zee. Het is eens iets anders natuurlijk. In de late namiddag (we waren vertrokken om 6u, dus reken maar uit hoe ver het rijden was) komen we aan in uluru. De rode berg die op elke Australische postkaart prijkt.
Volgens de Aboriginals is de rots ontstaan doordat twee jongelingen, die ver van huis op ontdekkingsreis waren gegaan (in vreemd terrein, waar ze dus volgens de aboriginal wetten niet mochten zijn) en zich in het vreemde land schuil hielden naast een waterpoel. En omdat ze zich daar verveelden stapelden ze wat modder op elkaar... tot, voila, die rode berg daar stond. Dan nog een hele boek aan verhalen om de gaten en spleten in de rots uit te leggen en dat alles maakt dat Uluru een van de meest heilige plaatsen is voor de Aborigi
nals. We maken een wandeling omheen de rots. Imposant is hij wel... Bij de juiste weersomstandigheden kan je op de berg klimmen maar dat is hieligschennis voor de Aboriginals, een gewetenskwestie voor Westerlingen (ze was .
De volgende dag gaan we naar de Kata Tjuta (de Olgas). Deze rotsformatie lijkt sterk op uluru, maar met alle respect voor het nationale monument van Australie, ik denk dat deze toch wat mooier is. Een wandeling door de vallei van de wind is dan ook nog adembenemender dan die rond de Uluru rock (de vliegen die rond je gezicht vliegen zo mogelijk nog adem benemender).
Na het wandelingetje in vliegenland rijden we door naar Kings creek. Ik maak er een helivluchtje over het land omdat ik nu toch de uitgestrektheid van dit land wou zien. En inderdaad, de valeien waarin we lopen zijn zo groot als de einder (en dat vanuit de helicopter). De boerderij vanwaar ik met de heli vertrek is groter als belgie (vandaar de heli), hun dichtste buurman woont op 3u rijden van hen. Vanuit de lucht zie je echt over wat voor afstanden we hier spreken. In de valei onderme lopen wilde paarden (ook geimporteerd door de settlers) rond van billabong naar waterhole.
Na een nachtje kamperen aan het kampvuur in de swag met een gezellige aussie muziek (ik kan het niet laten, dus de link staat hier onder).
Dag 3 van mijn expedite gaat naar King's Canyon. Een wandeling door het bergmassief geeft enkele verbazingwekkende kiekjes: de verloren stad, waarbij allemaal bijenkorfacthige rotsen zich voor je uitstrekken, rotsspleten etc. Nog een plonsje in the garden of eden - wel uitkijken voor de serpents (aboriginal legende die zegt dat in donkere poeltjes een slang zit. Iemand die te dicht bij het water komt wordt opgegeten... vrouwtjes die water moeten halen reppen zich dan ook uit de voeten als hun kan is gevuld. Dit verhaal had maar 1 doel: voorkomen dat de aboriginals in hun eigen drinkwater zouden zwemmen, en dat werkt, till white man came along).
Het zand is hier ook helrood. Ik wou wat meenemen als souvenier (maar daar ik niet zeker wist of dit zand ook heilig was zoals het uluru zand, waar je voor deze praktijk dus een ferme boete moet betalen, had ik het lumineuze idee het in het potje paprikapoeder te steken - niet traceerbaar toch?) maar daar iemand uit mijn groepje wat kruiden op zijn brood had gedaan, schoot er niet al te veel van mijn souvenier over - iemand een zandwish?
Ik vertrek van daar op safari dieper to way outback. In een 4x4 truck rijd ik samen met een groepje andere avonturiers naar Uluru. Het is een f
link stuk rijden dus het neemt het grootste deel van de dag in beslag. Onderweg een paar tussenstops, eentje ervan in een camel farm. Camels in Australia? Jawel, de eerste ontdekkingreizigers hadden een heel deel meegebracht omdat paarden de droogte van de woestijn niet konden doorstaan, kamelen wel (vandaar het logo van de Ghan trein: een ruiter op een kameel, daar zij de enigen waren die de woestijn door konden). En dan nog wel zo goed dat in het centrum van Australia horden wilde kamelen rondlopen. Enkele van de kamelen zijn nog te vinden in farms, lekker voor het vlees...Maar goed, na de stop in de farm gaat onze toch door. Uit het raam turend is zo ver je kan zien vlakte. Echter ,deze tijd van het jaar is deze niet zo dor als men normaal gewend is: na vijf jaar droogte heeft overvloedige regenval het typische rode landschap omgetoverd in een groene zee. Het is eens iets anders natuurlijk. In de late namiddag (we waren vertrokken om 6u, dus reken maar uit hoe ver het rijden was) komen we aan in uluru. De rode berg die op elke Australische postkaart prijkt.
Volgens de Aboriginals is de rots ontstaan doordat twee jongelingen, die ver van huis op ontdekkingsreis waren gegaan (in vreemd terrein, waar ze dus volgens de aboriginal wetten niet mochten zijn) en zich in het vreemde land schuil hielden naast een waterpoel. En omdat ze zich daar verveelden stapelden ze wat modder op elkaar... tot, voila, die rode berg daar stond. Dan nog een hele boek aan verhalen om de gaten en spleten in de rots uit te leggen en dat alles maakt dat Uluru een van de meest heilige plaatsen is voor de Aborigi
nals. We maken een wandeling omheen de rots. Imposant is hij wel... Bij de juiste weersomstandigheden kan je op de berg klimmen maar dat is hieligschennis voor de Aboriginals, een gewetenskwestie voor Westerlingen (ze was .De volgende dag gaan we naar de Kata Tjuta (de Olgas). Deze rotsformatie lijkt sterk op uluru, maar met alle respect voor het nationale monument van Australie, ik denk dat deze toch wat mooier is. Een wandeling door de vallei van de wind is dan ook nog adembenemender dan die rond de Uluru rock (de vliegen die rond je gezicht vliegen zo mogelijk nog adem benemender).
Na het wandelingetje in vliegenland rijden we door naar Kings creek. Ik maak er een helivluchtje over het land omdat ik nu toch de uitgestrektheid van dit land wou zien. En inderdaad, de valeien waarin we lopen zijn zo groot als de einder (en dat vanuit de helicopter). De boerderij vanwaar ik met de heli vertrek is groter als belgie (vandaar de heli), hun dichtste buurman woont op 3u rijden van hen. Vanuit de lucht zie je echt over wat voor afstanden we hier spreken. In de valei onderme lopen wilde paarden (ook geimporteerd door de settlers) rond van billabong naar waterhole.
Na een nachtje kamperen aan het kampvuur in de swag met een gezellige aussie muziek (ik kan het niet laten, dus de link staat hier onder).
Dag 3 van mijn expedite gaat naar King's Canyon. Een wandeling door het bergmassief geeft enkele verbazingwekkende kiekjes: de verloren stad, waarbij allemaal bijenkorfacthige rotsen zich voor je uitstrekken, rotsspleten etc. Nog een plonsje in the garden of eden - wel uitkijken voor de serpents (aboriginal legende die zegt dat in donkere poeltjes een slang zit. Iemand die te dicht bij het water komt wordt opgegeten... vrouwtjes die water moeten halen reppen zich dan ook uit de voeten als hun kan is gevuld. Dit verhaal had maar 1 doel: voorkomen dat de aboriginals in hun eigen drinkwater zouden zwemmen, en dat werkt, till white man came along).
Het zand is hier ook helrood. Ik wou wat meenemen als souvenier (maar daar ik niet zeker wist of dit zand ook heilig was zoals het uluru zand, waar je voor deze praktijk dus een ferme boete moet betalen, had ik het lumineuze idee het in het potje paprikapoeder te steken - niet traceerbaar toch?) maar daar iemand uit mijn groepje wat kruiden op zijn brood had gedaan, schoot er niet al te veel van mijn souvenier over - iemand een zandwish?
Dag Peeeeee!
BeantwoordenVerwijderenWaw als ik je reisverslagen lees begin ik echt wel te dromen. Je beleeft gewoon de tijd van je leven, het moet fantastisch zijn, ik krijg er kippevel van...
Ik begin je een beetje te missen, als je terug bent maken we de verloren tijd goed met een paar goeie Belgische pinten hé ;-)
Dikke kus!
Céline
PS: breng je een Outback Jack mee voor mij uit Australië? Thanx!
Dag Phil,
BeantwoordenVerwijderenJe didgeridoo is toegekomen. Hij is gelukkig niet zo groot als ik dacht maar wel heel mooi.
Beleef nog veel fijne dingen
knuffel Mams